توی نمایشگاه بین المللی با علیرضا بودیم و توی اون از بلندگوها آهنگ اکسیژن پخش میشد. هی به من گیر داده بود که ببینیم کجا میتوانیم نوار اکسیژن را بخریم. آخرش رسیدیم به یک غرفه ای که پسری نشسته بود و نوار قصه های مختلف جلویش بود و یکی از اونها را هم گذشته بود که مشتری جلب کنه. در حالی که هنوز صدای آهنگ اکسیژن از بلندگوها شنیده میشد علیرضا از پسره پرسید "اینی که داره پخش میشه را داری؟" پسره گفت بله دارم. علیرضا پرسید چنده؟ پسره گفت ۱۰۰ تومان. علیرضا بر گشت و به من گفت نوار اکسیژن ۱۰۰ تومان خوبه، ازش می خرم. و بعد به پسره گفت که بیاره نوارش را. همینطور که ما بین خودمون حرف میزدیم پسره رفت پشت غرفه و بعد در حالیکه یک نوار قصه های کوچک برای بچه ها دستش بود بر گشت و گفت بفرما. ما اینقدر خندمون گرفت که همون جا ولو شدیم و از شدت خنده اصلا تمام بدنمون می لرزید و پسره هم اگر چه چند سال هم از ما کوچکتر به نظر می رسید (ما حدود ۱۹-۲۰ بودیم) در اون وضعی که ما داشتیم با اردنگی ما را بیرون کرد