Skip to main content

برای بازی پرسپولیس و بانک تجارت با اردی و کامیار رفته بودیم استادیوم آزادی. البته قبلش بازی پاس و بانک تجارت بود که وقتی ما رسیدیم دیگه آخرهایش بود و پاس ۶-۰ جلو بود اما قبل از پایان بازی پورا یک گل زد و بازی ۶-۱ تموم شد. من نمی دونم از کی تا حالا کامیار طرفدار پورا شده بود اما با این گل کلی خوشحالی کرد و پورا را تشویق میکرد. اون سال بانک تجارت کاری مانند تیم کشاورز کرده بود (البته نه به همون شدت) و امتیاز تیم دیگری (بوتان) را خریده بود و تعدادی بازیکن خوب از تیمهای دیگه آورده بود و اگه اشتباه نکنم این فصل در لیگ تهران پنجم شد. دایی اون موقع در بانک تجارت بازی میکرد البته هنوز معروف نشده بود. از ملوان محمد احمدزاده را خریده بودند و از بنگلادش ملی پوش سابق بیژن طاهری را آورده بودند. از استقلال هم شکورزاده را آورده بودند. استادیوم پر پر بود و مطابق معمول، اگر چه استقلال بازی نمیکرد، اما تماشاچیهایش در استادیوم حضور داشتند تا حریف پرسپولیس را تشویق کنند. بانک تجارت هم که کاملا از این موضوع خبردار بود بجای لباس معمول سفیدشون در این بازی با لباس یک دست آبی به میدان اومدند. بازی خیلی روانی بود و همون ابتدای کار پرسپولیس ۲ تا گل زد که باعث شد تماشاگران پرسپولیسی یک صدا شعار بدند: “اگر این آبیته به درد عمّت می خوره.” بانک تجارت موفق شد یک گل بزند تا بازی نزدیک شود. اما پرسپولیس یکی دیگه هم زد تا ۳-۱ جلو بیفتد. وسطهای نیمه دوم شکورزاده یک کمی زد به سرش و الکی هر توپی که به پایش می رسید را نعره زنان شوت خرکی میکرد و همه به اون می خندیدند. البته یک ضربه آزاد هم بانک تجارت داشت از وصطهای زمین پرسپولیس که شکورزاده تقریبا تا نزدیک ۱۸ قدم خودشون دورخیز کرد و بعد در حالی که عربده می کشید مثل گاو میش به طرف توپ دوید که شوتش بدون اینکه هیچ کاتی داشته بشد مثل فشنگ به طرف گل پرسپولیس رفت و اگر واکنش قلیچ نبود گل هم شده بود. دقایق آخر من هی می گفتم بلند بشیم بریم که به ترافیک استادیوم نخوریم اما کامیار اصرار میکرد بمونیم و میگفت این بازی یک گل دیگه هم داره، من اینو قبلا دیدم. آخرهای بازی بانک تجارت یک گل هم زد تا بازی را ۳-۲ کند و بازی با همین نتیجه تموم شد. چند روز بعدش تربیت بدنی یک اخطار فرستاد به شکورزاده که یک بار دیگه از این خل بازیها وسط بازی در بیاورد جریمه خواهد شد.
اون روز ۱۲ گل در آزادی زدند اگر چه ما فقط نصفشون را دیدیم




Comments

Popular posts from this blog

The woman who allegedly opened fire at YouTube’s headquarters in a suburb of San Francisco, injuring three before killing herself, was apparently furious with the video website because it had stopped paying her for her clips. Police in California named the shooter as Nasim Najafi Aghdam. Aghdam was “upset with the policies and practices of YouTube”, San Bruno police chief Ed Barberini said at a press conference on Wednesday. “This appears to be the motive for this incident.” No evidence had been found linking her to any individuals at the company where she allegedly opened fire on Tuesday, he said. Police gave her age as 39 but her brother said she would have turned 38 on Wednesday. Two of the three shooting victims from the incident were released from the Zuckerberg San Francisco general hospital on Tuesday night. A third, a male in his 30s, is currently in “serious condition”, a hospital spokeswoman said Wednesday morning. A fourth victim had been injured, but not shot,...
I saw him after the 1998 World Cup where he had called a controversial penalty kick against Brazil for Norway. This was a friendly at Foxboro on September 12, 1998 between the US and Mexico's women's team that the US won 9-0 although he wasn't the ref but rather was there for some kind of award. I shouted out to him as he walked by "اسی چاکریم!" but he either didn't hear me or chose not to respond. https://www.mlssoccer.com/post/2019/...-builder-award Esfandiar "Esse" Baharmast, a former referee, player, coach and current instructor who has been involved in more than a dozen World Cup tournaments and Olympic Games, has been named the 2020 winner of U.S. Soccer's prestigious Werner Fricker Builder Award. The Iranian who officiated the first MLS match and first MLS Cup, and won the inaugural MLS Referee of the Year award in 1997, is the second referee to receive U.S. Soccer's highest honor after Gerhard Mengel in 2005. The Wern...
Iranian migration has left a mark on Mexican culture and history that belies its sporadic nature. In recent decades, increasing numbers of Iranians have made their way here, making a home a world away in a country that many say reminds them of their homeland. The Iranian presence in Mexico dates back centuries to when Mexico City was a thriving capital in Spain's empire. Ships arrived regularly on Manila galleons from the Philippines, bringing luxury goods from Asia in return for Mexican silver. Thousands of people from across Asia crossed to Latin America on these boats. Among them was Don Pedro de Zarate, a merchant from Isfahan, Iran, who made his way to Mexico City in the 1720s. He was part of a small community of New Julfa Armenians living in the La Merced neighborhood. Accused of being a heretic by the Spanish Inquisition, we only know of their existence because of de Zarate's testimony to the inquisition in Mexico City in 1730. It is unclear if de Zarate...